Pasożyty jelitowe

W ramach badania analizujemy obecność następujących pasożytów:

Glista ludzka (Ascaris lumbricoides hominis) –  jeden z najczęściej występujących pasożytów z grupy nicieni, wywołujący chorobę zwaną glistnicą. Do zakażenia dochodzi drogą pokarmową, najczęściej w wyniku braku odpowiedniej higieny osobistej (zbyt rzadkie mycie rąk). Jaja glisty mogą być obecne na zanieczyszczonych owocach, warzywach, a także w piasku z piaskownicy lub w wodzie z jezior. Po spożyciu, larwy przenikają przez ścianę jelita cienkiego do krwioobiegu, docierając do wątroby, skąd przechodzą do krwi, a stamtąd do płuc. Z płuc inwazyjne larwy migrują do tchawicy i gardła, skąd ponownie trafiają do przewodu pokarmowego wraz z odkrztuszoną i połkniętą wydzieliną.

Do głównych objawów glistnicy należą: ogólne osłabienie, bóle brzucha, bruksizm, brak apetytu, nudności oraz wymioty. Często pojawia się biegunka lub przewlekłe zaparcia. Zaawansowana glistnica prowadzić może do niedrożności jelit czy stan ow zapalnych przewodów żółciowych lub trzustkowych. Glistnicy często towarzyszą także objawy skórne o charakterze alergicznym, takie jak pokrzywka, świąd, obrzęki skóry twarzy i rąk, łuszczyca, AZS, zapalenie spojówek, łzawienie z oczu, suchy kaszel czy nieżyt nosa.

Lamblia jelitowa (Giardia lamblia) – pierwotniak wywołujący chorobę pasożytniczą – lambliozę (gardiozę). Do zakażenia dochodzi drogą pokarmową, najczęściej w wyniku spożycia wody lub jedzenia zakażonego kałem nosiciela. Lamblia pasożytuje w dwunastnicy i jelicie cienkim, a jej cykl życiowy obejmuje dwa etapy: postać przetrwalnikową (cysta) oraz postać wegetatywną (trofozoit). Cysty są formami zakaźnymi pasożyta, a spożycie nawet ich niewielkiej ilości może prowadzić do zakażenia. W jelitach, po połknięciu cyst, trofozoity zostają uwolnione, co prowadzi do uszkodzenia kosmków jelitowych i znacznego upośledzenia procesu wchłaniania składników odżywczych, a w konsekwencji biegunką.

Lamblioza wywołuje szereg dolegliwości jelitowych. Objawem ostrego zakażenia jest wodnista biegunka ze skurczowymi bólami brzucha, wzdęciami, nudnościami, wymiotami i utratą masy ciała. Obserwuje się także utratę apetytu oraz występowanie tłuszczowych lub fermentacyjnych stolców. Niekiedy mogą występować objawy alergiczne (wysypka), a także ból głowy, nadmierna senność, uczucie przewlekłego zmęczenia. Zakażenie lamblią może też przebiegać bezobjawowo.

Tasiemiec uzbrojony (Taenia solium) oraz tasiemiec nieuzbrojony (Taenia saginata) – Tasiemiec uzbrojony wywołuje chorobę zwaną wągrzycą. Pasożyt ten charakteryzuje się posiadaniem przyssawek i haczyków, które umożliwiają mu przyczepienie się do ścian jelita cienkiego. Człowiek może zarazić się nim przez spożycie zakażonego mięsa wieprzowego. Tasiemiec nieuzbrojony wywołuje tasiemczycę i stanowi mniej groźną odmianę tego pasożyta, ponieważ nie posiada haczyków. Zarażenie tasiemcem nieuzbrojonym może odbyć się poprzez spożycie półsurowej lub surowej wołowiny zawierającą larwy, które aktywują się w jelicie cienkim i stopniowo rozwijają się w dorosłe osobniki.

Larwy, a później wągry tasiemca uzbrojonego mogą migrować z jelit do mięśni, wątroby lub gałki ocznej, osiadać tam i stopniowo prowadzić do degradacji tkanek. Objawy zarażenia tasiemcem uzbrojonym to najczęściej ogólne osłabienie, bóle brzucha, nudności, wymioty, biegunki lub zaparcia, utrata masy ciała w stosunkowo krótkim czasie. Jeśli pasożyt zaatakuje inne organy niż przewód pokarmowy, mogą wystąpić bóle głowy, zaburzenia widzenia lub zmiany w oku.

Typowe objawy tasiemczycy wywołanej przez tasiemca nieuzbrojonego obejmują bóle brzucha, nudności, biegunkę lub zaparcia, utratę masy ciała, osłabienie, zmiany apetytu (większy lub mniejszy niż zwykle). Rzadziej występują wymioty, zaburzenia snu, zmiany skórne oraz objawy ze strony układu nerwowego.

Tasiemiec karłowaty (Hymenolepsis nana) – pasożyt wywołujący hymenolepiozę. Możliwości przeniesienia zarażenia drogą fekalno-oralną („choroba brudnych rąk), bezpośrednio z jednej osoby na drugą, gdy inne osoby przypadkowo spożywają jaja wydalane z kałem chorego lub spożywają zanieczyszczony pokarm lub wodę zawierające jaja pasożyta. Istnieje również ryzyko autoinfekcji, czyli samozarażenia. Owady mogą pełnić rolę żywiciela pośredniego dla tego tasiemca. W takim przypadku przypadkowe spożycie zarażonego owada również prowadzi do zarażenia człowieka. W przewodzie pokarmowym człowieka tasiemce przytwierdzają się do ścian jelita cienkiego, co może prowadzić do uszkodzenia błony śluzowej jelita.

Najczęściej zarażenie tasiemcem karłowatym przebiega bezobjawowo. W przypadku wystąpienia objawów mogą wystąpić nudności, utrata apetytu, biegunka, bóle brzucha, wzdęcia, utrata masy ciała, uczucie rozdrażnienia, zaburzenia snu oraz świąd skóry w okolicach odbytu. Występuje głównie u dzieci, najczęściej szerzy się w miejscach opieki zbiorowej, takich jak internaty czy zakłady opiekuńcze.

Tasiemiec psi (Dypylidium caninum) – pasożyt wywołujący dipylidozę. Do zarażenia dochodzi przez  spożycie pcheł zawierających larwy tasiemca, znane jako cysticerkoidy. Zazwyczaj infekcja przebiega bezobjawowo, ale mogą pojawić się objawy takie jak świąd w okolicy odbytu, biegunka oraz bóle brzucha. U dzieci mogą również wystąpić objawy ze strony przewodu pokarmowego, takie jak niestrawność, wymioty, utrata apetytu, a także zaburzenia snu i nadmierne pobudzenie. Dzieci są najbardziej narażone na zarażenie tasiemcem, zwłaszcza gdy nie przestrzegają higieny rąk po kontakcie ze zwierzętami lub całują zwierzęta, które są nosicielami pcheł.

Kryptosporydium (Cryptosporidium spp.) – pasożyt wywołujący chorobę zwaną kryptosporydiozę, która może być przenoszona poprzez bezpośredni kontakt z zakażonymi zwierzętami, spożywanie zanieczyszczonej wody lub nieumytych warzyw i owoców. Postacią inwazyjną pierwotniaka jest oocysta wydalana z kałem, przenoszona drogą fekalno-oralną w wodzie, na jarzynach i owocach. Zakażenie tym pasożytem to jedna z częstszych przyczyn wodnistych biegunek. Głównie występuje u dzieci i osób starszych, a także u osób z osłabionym układem odpornościowym.

Tęgoryjec dwunastnicy (Ancylostoma duodenale) – pasożyt z rodziny nicieni, wywołujący chorobę zwaną ankylostomozę. Pasożyt żywi się głównie nabłonkiem dwunastnicy, w której bytuje, oraz ludzką krwią wysysaną z naczyń krwionośnych przewodu pokarmowego. Zakażenie nicieniem najczęściej następuje przez skórę, która zostaje uszkodzona, umożliwiając przeniknięcie dorosłych form pasożyta. Osoby, które chodzą boso lub mają kontakt z glebą, na przykład podczas zbioru warzyw i owoców, są szczególnie narażone na zarażenie. Obecność dorosłych osobników nicienia w glebie wynika z zanieczyszczenia ziemi odchodami ludzkimi lub zwierzęcymi, w których wydalane są jaja pasożyta. Do objawów zakażenia należą biegunka bądź zaparcia, bóle brzucha (zwłaszcza w okolicy podbrzusza), utrata masy ciała, niedokrwistość (spowodowana odżywianiem się krwią przez tęgoryjca), problemy skórne (wyspki, zaczerwienienia skóry i świąd).

Pełzak czerwonki (Entamoeba histolytica) – pasożyt wywołujący pełzakowicę (lub inaczej amebozę). Zakażenie zazwyczaj następuje przez spożycie zanieczyszczonego pokarmu lub wody, zawierających cysty pasożytów, które są wydalane z kałem zarażonej osoby zakażonej. Możliwe jest zakażenie poprzez bezpośredni kontakt seksualny. Trofozoity posiadają zdolność do uszkadzania błony śluzowej jelita, co prowadzi do pojawienia się krwi w stolcu. Inwazja tkankowa może spowodować przeniesienie pasożyta do krwi, a stamtąd do wątroby lub innych narządów. W zależności od lokalizacji pasożytów w pełzakowicy objawowej wyróżnia się postać jelitową, jelitowo-wątrobową oraz jelitowo-wątrobowo-płucną. Do głównych objawów należą: wzdęcia, kaszel, bóle, ropna plwocina, przetoki okołoodbytnicze, odwodnienie. W ostrym stadium czerwonki amebowej mogą pojawić się biegunka lub krwawa biegunka, ostre bóle brzucha, gorączka, oraz ogólne osłabienie. Postać jelitowa przewlekła może prowadzić do wrzodziejącego zapalenia jelita grubego, niedokrwistości, powiększenia wątroby, zwężenia jelita i zaburzeń jego czynności czy nawet rozwoju przetok do układu moczowo-płciowego lub skóry.

• Stosowanie leków przeciwpasożytniczych w trakcie 3 minionych tygodni. Jeśli leki te były zastosowane należy odczekać minimum 3 tygodnie od ostatniej zażytej dawki preparatu przed przystąpieniem do badania.

• Czas na dostarczenie pobranego materiału do Vitaimmun wynosi 3 dni (72 godziny). Można skorzystać z usług dowolnej poczty kurierskiej lub dostarczyć materiał osobiście do siedziby Vitaimmun w Poznaniu (Kosynierska 10A, 60-241 Poznań).
• Czas oczekiwania na wynik: do 10 dni roboczych

W ramach badania każdy pacjent ma zagwarantowaną bezpłatną, profesjonalną opiekę obejmującą biomedyczne konsultacje telefoniczne z wybranym specjalistą. W ramach konsultacji możliwe jest szczegółowe omówienie wyniku badania.

Ilość bezpłatnych, umówionych konsultacji biomedycznych w ramach badania pasożyty jelitowe: 1.

• Materiałem do badania jest pojedyncza próba kału, pobrana z dowolnego wypróżnienia, zgodnie ze szczegółową instrukcją dołączoną do zestawu pobraniowego, który otrzymasz od nas zamawiając badanie,
• Kał może być pobrany po zażyciu środków przeczyszczających lub zastosowaniu czopków usprawniających wypróżnienie się,
• Nie każdy kał biegunkowy może być materiałem do badania. Jeśli cierpisz na przewlekłe biegunki przed pobraniem materiału skontaktuj się z CM Vitaimmun,
• Dopuszczone jest pobranie materiału ze stomii.